De Waalse groenen likken hun wonden na de zware verkiezingsnederlaag van 25 mei. Het ongenoegen zit diep bij Ecolo. Een interne putsch werd afgewend. Voorlopig.
Een mens zou er bijgelovig van worden. Op vrijdag 13 juni vond een federale raad van Ecolo plaats. Dat is het belangrijkste beslissingsorgaan van de partij. Die dag hebben honderd groene militanten een poging ondernomen om het leidersduo van de partij, Emily Hoyos en Olivier Deleuze, af te zetten. De putsch had zelfs een naam: Phenix 2.vert. Op basis van de statuten konden de leden een democratische poging ondernemen om de voorzitters onder voogdij te zetten om ze daarna te ontslaan. Maar de operatie werd al even democratisch gecounterd door 70 procent van de leden die hun vertrouwen in de partijtop behouden. Geen putch dus bij de Waalse groenen. Of nog geen, om precies te zijn.
De ergernis en frustratie is groot, want in het Waals Parlement verloor Ecolo welgeteld tien (!) zetels en komt nu uit op amper vier. Dat is zelfs niet meer voldoende om een fractie te vormen. De partij weegt in Wallonië geen 10 procent meer. In de federale Kamer is een fractie wel nog mogelijk, maar dat is enkel te danken aan het feit dat Ecolo en Groen samen een politieke groep vormen. Ecolo moet straks 49 medewerkers afdanken. De partijfinanciering vermindert met 2,5 miljoen euro.
De slag die Ecolo gekregen heeft, is te vergelijken met de nederlaag bij de federale verkiezingen van 2003. Na een aantal jaar bestuurd te hebben, werden de Waalse groenen niet beloond. In 2009 stapten ze opnieuw in de regionale regeringen en vijf jaar later was het terug naar af. Ecolo profileert zich graag als een beleidspartij, maar de Waalse kiezer is elke keer zwaar ontgoocheld over die beleidsdeelname.
Het zal nog een hele tijd duren vooraleer de Waalse groenen beslissen opnieuw aan een regering deel te nemen. Maar de vraag rijst of ze, pakweg het komende decennium, nog zullen kunnen groeien door aan zwaar oppositiewerk te doen. Het wordt drummen aan de Waalse linkse en centrumlinkse kant van het politieke schaakbord. Onder Jean-Michel Javaux probeerde Ecolo eerder een centrumkoers te varen, maar daar botste de partij op de übercentristen van cdH. Verder opschuiven naar links is ook moeilijk geworden. De PTB wordt een vaste politieke waarde in Wallonië. Raoul Hedebouw, een ‘groot lawijt’ zoals hij al genoemd wordt, trekt met zijn discours steeds meer links-radicale stemmen en sympathisanten naar zich toe. Bovendien is de kans nog altijd reëel dat de PS bedankt voor een federale regeringsdeelname, wat betekent dat Ecolo in het federale parlement amper zichtbare oppositie zal kunnen voeren. De aandacht zal gaan naar de PS’ers die tegen ‘un gouvernement des droites’ fulmineren.
Sinds 25 mei is de irrelevantie van Ecolo op beleidsvlak duidelijk geworden. Het zou pas echt dramatisch worden als die irrelevantie ook in de oppositie een feit is. Dan zal een nieuwe poging tot putsch niet op zich laten wachten.
Ondertussen is duidelijk dat het leidende duo, Hoyos-Deleuze, meer en meer moet rekenen op de toenemende invloed van Europees Parlementslid Philippe Lamberts. Hij wordt genoemd als de nieuwe sterke man van Ecolo. Lamberts – perfect tweetalig – krijgt goede punten voor zijn harde werk in de Europese assemblee. Maar belangrijker: hij wordt de nieuwe fractievoorzitter van de Europese groenen. Daarmee neemt het gewicht van Ecolo bij de Europese groene politieke beweging wel toe. De voorganger van Lamberts is de abjecte Daniel Cohn-Bendit, maar voor de Europese ecologisten is hij een vedette. Wie hem kan opvolgen, zet niet alleen zichzelf maar ook zijn partij in de schijnwerpers. Misschien probeert Lamberts straks vanuit het Europees Parlement Ecolo ook nationaal onder controle te krijgen. Er doen geruchten de ronde dat Lamberts de putschisten van 13 juni steunt, al heeft hij dat niet bevestigd.
Picard
