Op 14 januari wordt het vonnis verwacht in het Antwerpse terreurproces rond Fouad Belkacem en zijn volgelingen van Sharia4Belgium. Er vallen allicht zware straffen, hetgeen bij de publieke opinie voor een zucht van verlichting zal zorgen. Wie denkt dat het salafisme in ons land daarmee een zware slag zal zijn toegebracht en de radicale moslims een toontje lager zullen zingen, heeft het echter goed fout. Sharia4Belgium was eigenlijk weinig meer dan een groepje klojo’s. Vele keren gevaarlijker zijn de clandestiene activiteiten van de Moslimbroederschap en de manier waarop het via het circuit van halalcertificaten de sharia in ons land doet binnensluipen. In het buitenland ontdekte men dat de opbrengst van certificaten diende voor het financieren van terreurorganisaties. Bij ons gingen bedrijven als de Haven van Zeebrugge en Belgomilk in zee met een organisatie die serieuze vragen oproept.
Toen de nieuwe regering aantrad, liet minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) heel duidelijk verstaan dat één van zijn absolute prioriteiten het bestrijden van het radicalisme is. Iedereen dacht daarbij in de eerste plaats aan organisaties als Sharia4Belgium en de Parti des Jeunes Musulmans in Franstalig België, en aan de Belgische jihadstrijders die in Syrië en Irak aansluiting zochten bij IS. Het gaat natuurlijk om meer dan dat zootje ongeregeld. Het gaat om een beweging die door Alain Wynants, de toenmalige administrateur-generaal van de Staatsveiligheid, twee jaar geleden de “grootste bedreiging voor onze democratie” werd genoemd: het salafisme. Men kon de waarschuwing maar beter heel ernstig nemen, want zelfs minister van Staat Philippe Moureaux (PS), de geestelijke vader van de antidiscriminatiewet en destijds als burgemeester van Sint-Jans-Molenbeek een grote vriend van de moslimgemeenschap, had voor de salafisten geen goed woord over. “Het zijn onvervalste fascisten”, zei hij op de Franstalige openbare omroep.
Salafisten zijn moslims die strikt leven volgens de regels van de sharia, het Arabische woord voor de islamitische wet, of de wet van God. De sharia legt regels op voor het ritueel slachten van dieren, vindt dat homo’s de keel mogen overgesneden worden, dat overspelige vrouwen mogen gestenigd worden, et cetera. Zoveel regels die al in 2003 door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens werden bestempeld als “niet compatibel met de fundamentele principes van de democratie”. Klare taal. Het salafisme is verwerpelijk.
We troosten ons met de gedachte dat het aantal salafisten niet zo groot is en dat ze te maken hebben met een zootje ongeregeld als Sharia4Belgium, maar we onderschatten daarbij een verontrustende evolutie: de almaar toenemende invloed van alles wat met halal heeft te maken. Halal betekent dat iets toegelaten is volgens de regels van de sharia. Wij associëren het voornamelijk met halalvlees, maar het gaat om veel meer. Wat wij ook niet beseffen, is dat door het steeds meer legitimeren van halal, wij eigenlijk de sharia legitimeren. Of hoe wij onze maatschappij sluipenderwijs laten islamiseren via halal. Zoals verder uitgelegd, is dat een doelbewuste strategie van een beweging die wij in België vaak over het hoofd zien: de Moslimbroederschap!
Een clandestiene beweging
De Moslimbroederschap ontstond in de jaren zestig in Egypte en verspreidde zich snel over Europa. Ook bij ons. De Staatsveiligheid moest al snel vaststellen dat de beweging moeilijk in kaart was te brengen. De identiteit van de leden is geheim. Die leden handelen in de grootst mogelijke discretie.
Ze doen dat onder meer door de controle over te nemen van religieuze, sociale en sportverenigingen. De Moslimbroederschap is een clandestiene organisatie die haar ideologie in de eerste plaats probeert te verspreiden onder de tweede en derde generatie van migranten. Niet toevallig deed de organisatie haar intrede met de oprichting van een jongerenbeweging. Dat was bij ons zo met de oprichting in 1988 van de Association Humanitaire pour la Promotion de la Jeunesse (AHPJ), die ook optrad onder de naam Union Islamique des Etudiants et de la Jeunesse en Belgique (UIEJB).
Een directe link met de Moslimbroederschap wordt telkens angstvallig vermeden, al maken de namen van de verantwoordelijken die bekend zijn, vaak heel veel duidelijk. Die oefening werd door Global Moslim Brothers Watch, een organisatie die vanuit de VS de Moslimbroederschap wereldwijd op de voet volgt, in 2008 gedaan in een speciaal rapport over België. De conclusies waren niet bepaald geruststellend: via schimmige binnen- en buitenlandse organisaties is de Moslimbroederschap bij ons veel dieper ingeworteld dan wij beseffen.
Halal als wapen
Een beangstigend gegeven is dat de Moslimbroederschap de controle heeft overgenomen van de Europese Raad voor de Fatwa. Een fatwa is een juridisch advies in de islam, dat door een godsdienstige wetspecialist wordt uitgevaardigd, met betrekking tot een specifieke kwestie. Die raad wordt geleid door de Egyptische moslimbroeder Youssef Al-Qardawi, een haatpredikant die de toegang tot de meeste Europese landen is ontzegd. Zijn preken worden via satelliettelevisie wel door vele moslimgezinnen gevolgd, ook bij ons. Wat hij te vertellen heeft, is niet mis. Hij predikt de verovering van het Westen, desnoods met geweld. Hij vindt dat Hitler door Allah werd gestuurd om de Joden te straffen en hij roept op tot het vormen van moslimgetto’s.
Een ander lid van de Raad voor de Fatwa is grootmoefti Mustafa Ceric die op een internationaal halalcongres in 2010 heel expliciet verklaarde dat de moslims de wereld moeten veroveren via de halalbeweging. Het was de eerste keer, maar niet de laatste, dat het belang van halal zo dik in de verf werd gezet. Halal was en is een middel om op slinkse wijze het Westen te islamiseren. Want halal is onlosmakelijk verbonden met de sharia. Die gebiedt bijvoorbeeld dat een schaap of rund zonder verdoving in één haal de keel wordt overgesneden. Het dier moet gericht zijn naar Mekka en bij het slachten moet de slachter (die verplicht een moslim moet zijn) “Allah Akbar” (“Allah is groot”) roepen. De sharia verbiedt het nuttigen van alcohol en het gebruik van varkensvlees in onder meer make-up en gelatine.
Een miljardenbusiness
Wat zagen we gebeuren? De boodschap van de radicale Moslimbroeders vond haar weg in een steeds groter wordende groep in de moslimgemeenschap. Er kwamen steeds meer halalproducten. Retailers als Carrefour en Lidl richtten aparte halalschappen in. Er liggen meer halalproducten in de rekken dan wij beseffen. Zo zorgen Delhaize, Aldi en Colruyt ervoor dat we niet te weten komen dat het schapenvlees heel vaak afkomstig is uit Nieuw-Zeeland, waar de meeste schapen ritueel worden geslacht en gezegend.
In Frankrijk wordt de markt van halalvoedingswaren nu al geschat op 5,6 miljard euro. Cijfers voor ons land zijn er niet. Minister-president Kris Peeters had het enkele jaren geleden over 155 miljoen euro, een zwaar onderschat marktcijfer. Sommigen hebben het over ruim 1 miljard euro. Halal is gaandeweg big business aan het worden, waar blijkbaar niemand problemen mee heeft. Weinigen liggen wakker van het feit dat men uit gemakzucht in sommige scholen en gevangenissen enkel halalvoedsel opdient. Voor velen is halal zoiets als koosjer voor de Joodse bevolking, maar dat is het niet. Iets is maar halal als het als dusdanig door een imam is erkend. Zo ontstond er een andere enorme business: die van de halalcertificaten.
Peter Velle, Vlaamse islamexpert en jihadwatcher, wikt zijn woorden niet: “Het uitreiken van halalcertificaten in ons land is in handen van een netwerk van zeer obscure organisaties. Achter dit fenomeen schuilt een enorm winstgevende business. […] De Belgische moslimgemeenschap bestaat uit verschillende segmenten met hun eigen achtergrond. De halalmaffia concentreert zich in welbepaalde delen van die moslimgemeenschap en wordt telkens gestuurd door een raad van imams die wordt samengesteld door verschillende moskeebesturen die op hun beurt vaak gelinkt zijn met buitenlandse radicale islamitische organisaties en bepaalde jihadpredikers uit onder meer Saudi-Arabië, het Midden-Oosten en Pakistan.”
Een lucratief monopolie
Overdrijft Velle? Blijkbaar niet, als men naar het buitenland kijkt. In Frankrijk was heel wat te doen rond de non-profitorganisatie A Votre Service (AVS) van Tariq Ramadan, één van de leidende figuren van de Moslimbroederschap in Europa. Naast het afleveren van certificaten heeft zijn organisatie ook Tawhid in handen, een uitgeverij van boeken van zeer controversiële figuren.
Zeer omstreden was de beslissing in 1995 van de minister van Binnenlandse Zaken om het exclusieve recht voor certificaten toe te kennen aan de grote moskee van Parijs. Dat monopolie leek bijzonder lucratief. De moskee vroeg 150 euro voor elke kaart die aan de slachters werd afgeleverd, en rekende ook nog eens 15 cent per kilo vlees aan. Er rees protest onder de moslims. Tevens ontstond een grote controverse over gesjoemel en fraude met certificaten. Er waren ook geen algemene standaarden, iets waar de imams als de dood voor zijn. De normen verschillen immers van stroming tot stroming binnen de islam. Controle op het afleveren van certificaten is het allerlaatste wat de imams wensen. Dat is helemaal niet toevallig.
—————
Financiering van terreurorganisaties
Ook in Canada was er heel wat tumult rond halal. Daar was het behoorlijk schrikken toen de onderzoeksjournalisten van Point de Bascule, na heel wat speurwerk, onthulden dat tal van slachthuizen in Montréal die certificaten hadden gekocht van de Moslim Association Canada (MAC) zonder te beseffen het Palestijnse Hamas te hebben meegefinancierd. MAC maakte er nooit een geheim van gelieerd te zijn met de Moslimbroederschap. De financiering gebeurde via de vredelievende organisatie International Relief Fund for the Afflicted and Needy Canada (IFRAN), die in 2010 werd opgedoekt, nadat was uitgelekt dat IFRAN liefst 14 miljoen dollar naar die Palestijnse terreurorganisatie had doorgesluisd.
In de VS waren al soortgelijke toestanden aan het licht gekomen, tijdens een spraakmakend proces met op de beklaagdenbank onder meer de keurmerkorganisatie Islamic Society of North America (ISNA), die eveneens rechtstreeks in verband werd gebracht met de Moslimbroederschap. Het proces rond ISNA was bijzonder vervelend voor groepen als Campbell’s Soup, die hun certificaten bij ISNA hadden gekocht. De voedingsgigant kocht zijn certificaten voortaan bij The Islamic Food and Nutrition Council of America (IFANCA). Bijzonder vervelend was het, toen ISNA doodleuk aankondigde een alliantie te hebben gesloten met… IFANCA.
Ook IFANCA riep meteen vragen op. Eén van de oprichters en directeurs was Ahmad H. Sakr, die ook directeur was van de Muslim World League to the UN (MWL) die rechtstreeks in verband werd gebracht met terroristische organisaties: het Palestijnse Hamas, de gruwelijke Filipijnse terreurgroepen Abu Sayyaf en Moro Islamic Liberation Front, de Indonesische Al-Qaida-poot Jemaat al Islamiyya, en Al-Qaida zelf.
——————–
De Belgische poot van IFANCA?
In 2012 klopte de Haven van Zeebrugge zich fier op de borst, omdat het als eerste haven aan de Europese westkust en als tweede haven na Marseille een halalcertificaat had verkregen. “Zeebrugge Logistics heeft daarvoor een volledig nieuwe lijn opgestart, zodat halalvlees zeker niet in contact komt met ander vlees. Bedoeling is dat we nu kunnen samenwerken met bedrijven uit het hinterland zowel voor import als export”, liet algemeen directeur Joachim Coens optekenen. Het certificaat was afgeleverd door Halal Food Council of Europe (HFCE), een vzw uit Brussel.
Niemand die daarbij stilstond, ook Coens niet. Dat had hij beter wel gedaan. Een simpele opzoeking in de kruispuntbank had hem geleerd dat die vzw in juli 2010 werd opgericht door vier bestuurders, allen gedomicilieerd in de VS, twee met Maleisische nationaliteit. Een beetje googelen had Coens betreffende twee van die vier merkwaardige informatie opgeleverd. Van Mohamed Sadek Nazardin leren we dat hij internationaal directeur is bij… jawel, IFANCA! Mohammad Munir Chaudry is zelf president van IFANCA.
Van HFCE is op de balanscentrale niets terug te vinden. De organisatie heeft wel een website, met daarop een overzicht van de klanten aan wie certificaten worden afgeleverd. Ze zijn over heel Europa verspreid. Er zijn enkele ronkende namen bij, zoals Nestlé Zwitserland. Bij ons doet een tiental bedrijven een beroep op HFCE met, naast de Haven van Zeebrugge, nog een bekende naam: Belgomilk!
Exact dezelfde klantenlijst vindt men bij een andere keurmerkorganisatie: de Islamic Food Council of Europe (IFCE). Die werd opgericht in 2003 en had een ander adres. Het is duidelijk dat deze organisatie in 2010 onder de controle viel van de Amerikaanse organisatie IFANCA, of minstens van toplui van IFANCA. Werken de Haven van Zeebrugge en Belgomilk zonder het te beseffen mee aan de financiering van terreurorganisaties? Dat is te kort door de bocht, maar het zou de Vlaamse jihadwatcher Peter Velle niet verbazen. “HFCE en IFCE zijn een onderdeel van een koepelorganisatie met Majelis Ulama Indonesia (MUI) als één van de organisaties”, zegt hij. “Van MUI is zonder enige twijfel geweten dat die de terreurgroep Jemaat al Islamiyya financiert!”
Politiek niet correct
In ons land zouden een negental halalcertificeerders actief zijn. Aanwijzingen dat ze op één of andere wijze met malafide zaken zouden bezig zijn, zijn er niet, maar de buitenlandse voorbeelden stemmen tot nadenken. Standaarden bestaan er niet voor het afleveren van certificaten. Kennelijk ligt het Federaal Agentschap voor de Veiligheid van de Voedselketen (FAVV) er niet wakker van. Tik het woord ‘halal’ in het zoekvak van de website van het agentschap en er is één enkele treffer. Halal wordt heel zijdelings vermeld in een artikel over fraude met paardenvlees. In de jaarverslagen van het FAVV zijn wel summiere gegevens te vinden over de rituele slachtingen tijdens het Offerfeest. In 2013 waren er blijkbaar 28 erkende slachthuizen en 74 tijdelijk erkende slachthuizen waar particuliere slachtingen mogelijk waren. Toen werden 3.700 runderen en 39.000 schapen geslacht. Bij de controles door het FAVV werden 17 waarschuwingen geformuleerd en 13 pv’s opgesteld. “De voornaamste non-conformiteiten hadden betrekking op het dierenwelzijn tijdens het vervoer en het slachten, de afwezigheid van een slachtaangifte bij de gemeenten, het gebrek aan hygiëne in de tijdelijk erkende slachtlokalen, de identificatie van schapen en sluikslachtingen (8 gevallen)”, lezen wij. Het lijkt erop dat alles netjes verloopt. Of zijn er zo weinig problemen omdat er weinig wordt gecontroleerd? Over controles zijn geen cijfers te vinden.
Het onderwerp is voor de overheid blijkbaar politiek niet correct. Ook in de Kamer is weinig te vinden. De laatste interpellatie is van november 2012, gesteld door Bert Schoofs (Vlaams Belang). Hij verwees naar een Franse studie over het gevaar van halalvlees (bij slachtingen zonder verdoving) voor de volksgezondheid. Veel meer dan een weinig zeggend antwoord kreeg hij niet. De andere treffers over halalvlees op de website van de Kamer verwijzen telkens naar vragen of interpellaties van het Vlaams Belang. Voor de andere politieke partijen is het onderwerp blijkbaar niet belangrijk genoeg.
RVW
————————–
In een volgende bijdrage leest u meer over hoe een rist politici zich liet inpakken door Bear Grills van Antwaarpe en wie die man eigenlijk is, en hoe Annemie Turtelboom zich als minister van Justitie liet rondleiden in een extremistische moskee en hoe leden van Groen gaan tafelen in het halalrestaurant waar een Pakistaanse haatpredikant laatst op bezoek was.
————————-
