De Waalse PS-cdH-regering onder leiding van Paul Magnette (PS) is een jaar in functie. Een politiek jaar waarin ze niet echt veel indruk heeft gemaakt. Tenzij wanneer Magnette en co de federale regering probeerden aan te vallen.
“Charles, haal die grijns maar van je gezicht.” Het is wellicht de meest bekende uitspraak die Waals minister-president Paul Magnette (PS) het voorbije jaar gedaan heeft. Begin april, tijdens een overlegcomité tussen de federale overheid en de deelstaten, was de Waalse nummer één woedend op federaal premier Charles Michel (MR) die plezier had in de moeilijke budgettaire situatie van Wallonië. Bij de begrotingscontrole van de federale regering bleek dat volgens de nieuwe financieringswet zo’n 750 miljoen euro te veel aan de deelstaten is uitgekeerd. Dat geld kwam er niet voor Vlaanderen, Wallonië en Brussel. Vooral de Waalse begroting ging daardoor diep in het rood.
Ondertussen is de berekening van die geldstroom tussen de deelstaten opnieuw bijgestuurd, maar dat belet niet dat Magnette er rotsvast van overtuigd is dat de federale regering, waar de PS voor het eerst in meer dan een kwarteeuw niet in zetelt, een guerrilla voert tegen de door de socialisten gedomineerde Waalse regering.
Dat waren ook vooral de signalen die het voorbije jaar vanuit de Waalse hoofdstad Namen werden uitgestuurd: de federale regering is “hardvochtig rechts” en “tegen Wallonië”. Over het eigen beleid: weinig of niets. Op een bepaald moment kon een mens zich afvragen: waar is de Waalse regering? Misschien wat overdreven, maar een aantal excellenties zijn zelfs in het eigen Wallonië amper bekend. Waals minister van Landbouw René Collin (cdH) is een obscuur figuur uit de diepe Ardennen. Ook begrotingsminister Christophe Lacroix (PS) is geen ‘wallon connu’.
Waarmee is de Waalse regering echt in het nieuws gekomen? Met een voortzetting en vernieuwing van het Waalse Marshallplan, maar dat project bestaat al tien jaar. Het kan de inwoners van Doornik tot Aarlen nog amper begeesteren. Magnette moest de voorbije maanden vooral veel boekhoudwerk verrichten: de hervorming van de energiepremies, het indienen van het begrotingstraject bij de Europese Commissie, de financiering van een anti-armoedeplan. De MR, in Wallonië in de oppositie, spreekt van allerlei oppervlakkige plannen, maar niet van een concreet mobiliserend project. Al geeft de MR toe dat de Waalse regering nog niet veel kemels heeft geschoten. “Maar wie weinig doet, kan ook weinig fout doen,” is bij de MR te horen.
De Waalse regering lijkt een rustig kabbelend beekje. Waar tijdens de vorige legislatuur de PS en Ecolo constant ruzie maakten, is de relatie tussen socialisten en centristen van cdH opperbest. Zelfs wanneer Waals viceminister-president Maxime Prévot (cdH) pleit voor meer besparingen, veroorzaakt dat geen ruzie binnen de coalitie.
Opvallend: telkens een buitenlandse investeerder een vestiging in Wallonië opende, was iemand als Elio di Rupo er als de kippen bij om bij de plechtige opening aanwezig te zijn. Of hij nu federaal premier of Waals minister-president was. Paul Magnette is op dat vlak veel discreter.
Bij veel politieke waarnemers in Wallonië overheerst de indruk dat Magnette zich de laatste tijd vooral met zijn stad Charleroi bezighoudt en dat de regering daarom de nodige schwung mist. Dat kan vreemd klinken, omdat Magnette officieel verhinderd burgemeester is en zelfs niet betaald wordt in zijn hoedanigheid van burgervader. Maar Magnette volgt alles wel van nabij op en wil dat Charleroi zijn imago van verloederde stad afschudt. De Waalse nummer één steekt daarom meer tijd in zijn stad dan hij openlijk wil toegeven.
Hij wil duidelijk op zijn beleid in Charleroi afgerekend worden. Magnette denkt al aan 2018. Hij wil dan de gemeenteraadsverkiezingen in Charleroi, toch Walloniës grootste stad, met glans winnen en daarmee proberen zich als echte leider van de PS te profileren. Om dan desnoods nog voor de verkiezingen van 2019 de leiding over te nemen van de dan bijna 68-jarige Elio di Rupo.
Picard
